یک داستان غم انگیز و دو مینی پست بی ربط....

 

پست اول:در این دنیا داستان ها غم انگیزی وجود دارد که گاها اشک ادم را در می اورند یکی از این داستان های غم انگیز داستانی هست به اسم "کالری!"....مثلا همانطور که مستحضرید بادمجان یکی از الطاف خفیه  و مظلوم الهی است! مظلوم از ان جهت که خدمات زیادی به بشریت و بخصوص اشپزی شرقی انجام داده ولی متاسفانه نام او نه تنها در هیچ کتابی ذکر نشده بلکه ان را نه جزءمیوه ها که جزئی از سبزیجات می شناسند و این  منصفانه نیست که میوه خوشمزه و باشخصیتی! مثل بادمجان اینقدر خوار و خفیف می شود ....همه این تجلیل ها و ستایش ها برای این است که بنده به هر غذایی که در ان بادمجان باشد به نوعی ارادت دارم ولی متاسفانه وقتی می خواهی یک بشقاب برنج با خورشت بادمجان بخوری به جدول تغذیه ان که نگاه می کنی می بینی که باید دوساعت بدوی تا بتوانی کالری وارده از ان خوراک بادمجان را مصرف کنی! و این برای من اصلا قابل درک نیست که چرا این غذاها اینقدر باید کالری داشته باشند! قرار نیست که ما توی این دو سه روز عمر کوتاه فقط اب کرفس نوشیده و به هویج گاز بزنیم !؟....کاریش نمیشه کرد اغلب خواستنی ها داستان داره!...

پست دوم:داستان زندگی یک مرد میانسال را در سایت بی بی سی خواندم که جالب بود....یک مرد چهل و پنج ساله که خودش می گوید دچار بحران میانسالی شده و می خواسته یک تغییر اساسی در زندگیش ایجاد کند ناگهان شغلش را رها می کند و به دانشگده مامایی می رود و در سن پنجاه سالگی ماما شده و بعد هم در یک بیمارستان مشغول کار می شود......از اتفاق مامای خیلی موفقی هم می شود و خودش می گوید نوزاد زنان زیادی را به دنیا اورده و در بین اینها فقط هفت زن نخواسته اند که فرزندشان را پیش یک مامای مرد به دنیا بیاورند....البته بنده هیچ علاقه ای به شغل شریف مامایی ندارم! ولی حرف این است ای کاش ما هم در جامعه ای زندگی می کردیم که اگر اشتباهی در انتخاب شغل داشتیم و یا خواستیم نصف دیگر عمرمان را در یک فضای دیگری بگذرانیم به همین راحتی می توانستیم.....ولی در جوامع جهان سوم هم از نظر اقتصادی و هم از نظرجمود بودن قوانین و سنت ها تصحیح کردن یک اشتباه کاری سخت و طاقت فرسا و بعضا غیر ممکن است و ادمها مجبورند در همان انتخاب اول حداکثر احتیاط را به خرج بدهند....

پست سوم:یک مدرک محکم برای وبلاگ نویسی!....فیلم مستندی را دیدم که پزشکان در مورد الزایمر پژوهش می کردند انها دو نفر را انتخاب کردند  به اولی گفتند خاطرات خودت را بنویس او هم در دو سطر نوشت که" پدرم  قصاب بود و مادرم خانه دار سه دختر بودیم و چهار پسر و در سن 20 سالگی ازدواج کردم و الان چهار بچه دارم"....فقط همین!.....ولی نفر دوم خاطراتش را در ده خط نوشت یعنی اینکه مثلا" من در صبح یک روز افتابی و خنک پاییزی در حالیکه زمین از برگهای رنگا رنگ پوشیده شده بود به دنیا امدم و ........" یعنی اینکه نفر دوم سعی کرده بود که یک متن بنویسد.....پژوهشها نشان داد که احتمال مبتلا شدن به الزایمر و زوال عقل در شخص اول سه برابر شخص دوم است! و این نتیجه ای است که حتی خود پژوهشگران را هم شگفت زده کرد این که" نوشتن" چه تاثیر شگفت انگیزی بر مغز می گذارد...