حقیقت...

 

یکی از دوستان داستان زندگی برادرش را تعریف می کرد که جالب و تامل برانگیز است....ایشان می گفت برادرم و همسرش بعد از  سالها زندگی مشترک بچه دار نشدند همه کاری هم کردند از طب سنتی گرفته تا درمانهای متنوع در کلینیک ها و درمانگاههای نازایی در سراسر کشور که علی رغم هزینه های فراوان هیچ فایده ای نداشت......او گفت بعد از مدتی  برادرم برای ماموریت به کرمان منتقل شدند و چند سالی انجا بودند و انجا فرصتی بوجود امد که دور از چشم فامیل و نزدیکان بچه ای را به فرزندی بپذیرند......ایشان می گفت انها یک خانواده افغانی پیدا کردند که بسیار پرجمعیت و محتاج بودند و قبول کردند که فرزند اخرشان که یک دختر بود را به انها بسپارند انها پولی به خانواده اش دادند و ان بچه را به فرزندی قبول کردند و توانستند با روابطی شناسنامه ان را هم به نام خودشان بگیرند و در حقیقت به طور قانونی ان بچه فرزند انها شد و چون در شهر دیگری هم زندگی می کردند توانستند تا حدی ان بچه را پیش فامیل و اشنا بچه واقعی خودشان جا بزنند و به غیر از تعدادی محدود مثل پدر و مادر ان زوج و چند نفر از اقوام  نزدیک این حقیقت که ان نوزاد بچه واقعی انها نیست پنهان ماند....ولی ان زوج همیشه این استرس را داشتند که دختری که همه دنیای انها بود از واقعیت با خبر شود و نمی دانستند اگر این واقعیت روشن شود واکنش او چه خواهد تا اینکه به سن بیست سالگی که رسید با یک مشاور مشورت کردند و او به انها گفته بود که بهتر است حقیقت را به او بگویید چون حق اوست که حقیقت را بداند...انها هم ان حقیقت که او دختر واقعی انها نیست را به او گفتند و ان دختر با فهمیدن این موضوع زندگی را به کام انها تلخ کرده یعنی اینقدر یاغی شده و به هم ریخته که به گفته این دوست ما زن برادرش می ترسد که با اوتنها در خانه بماند چون یکبار ان دختر می خواسته او را خفه کند!.....و مرتب هم می گوید من باید بروم خانوده ام را پیدا کنم و ببینم چرا انها من را فروخته اند هر چه هم به او می گوییم چگونه ما باید یک خانواده افغانی که بیست سال پیش انها را دیده ایم ان هم در کرمان پیدا کنیم که فایده ای ندارد و می خواهد تک و تنها به انجا برود و خلاصه که تمام زندگی انها را به هم ریخته.....

اینجا یک سوال پیش می اید..... ایا واقعا لازم بود حقیقت به ان دختر گفته شود؟ و اصولا وقتی دانستن حقیقت تاوان سنگینی دارد ایا بهتر نیست که مخفی بماند....