نان و شوخی روزگار!

 

نان غذای اصلی مردم ماست یعنی در بسیاری غذاهای ایرانی اگر نان خوب باشد ان غذا ارزنده و با ارزش است مگر نه حیثیت غذا زیر سوال می رود! نان دنیای بسیار بزرگی دارد ولی در در کشور ما در حد خیانت به این پدیده کم توجهی می شود یعنی اینکه گندم تهیه می شود حالا یا از راه واردات و یا از راه تولید داخل و این گندم تا ارد شود و به درب نانوایی برسد یک پروسه ملی و فوق العاده حساس است که انرژی و وقت زیادی از تصمیم گیران و امکانات کشور می گیرد منتها مشکل اینجاست که این پروسه تا درب نانوایی به اتمام می رسد!  یعنی ارد به دست نانوا که می رسد کسی که قرار است محصول نهایی را عرضه کند این حساسیت به پایان می رسد و متاسفانه در بسیاری موارد ارد در مرحله پخت به یک محصول بی کیفیت تبدیل می شود....متاسفانه اغلب نانواها سواد کافی ندارند و با ماشین الات ابتدایی نان را تولید می کنند و سرمایه عظیم کشور را هدر می دهند....از تهران بگذریم! یعنی در تهران نان به نسبت شهرهای دیگر کیفیت بهتری دارد خود نانواها می گویند دلیلش این است که اردی که به پایتخت می دهند ارد بهتریست که البته من اطلاعی ندارم ولی به غیر از تهران در بسیاری شهرها کیفیت نان واقعا افتضاح است و کسی هم نیست که همتی کند و دلسوزی کند و برای این سرمایه ملی که قوت غالب مردم بخصوص طبقات فقیراست فکری کند نان جزه لاینفک غذای طبقات پایین جامعه است و این بی توجهی مثل همیشه به این قشر اسیب می زند یعنی اگر فقط یک دهم این انرژی که صرف تهیه گندم و ارد می شد صرف نوسازی تجهیز و اموزش نانواها می شد شاید کلا وضعیت نان متحول می شد......نان بخصوص نان صنعتی دنیای بزرگی دارد و نهایتا ذائقه مردم باید به سمت نان های صنعتی که سالمتر و اقتصادی تر هستند سوق داده شود......

خود ما در فروشگاه نان های صنعتی و باگت هم می فروشیم یک مدت کیفیت ان کسی که نان باگت می اورد کم شد برای همین با یک نفر دیگه صحبت کردیم که نان بهتری برایمان بیاورد....پسر جوان خوشتیپ و بذله گویی بود یعنی وقتی نان می اورد چند کلمه حرف می زد و بعضا خاطره ای نیمه کاره تعریف می کرد و می گفت بقیه اش را فردا تعریف می کنم چون عجله داشت و می خواست برود ولی فردا که می امد حس می کردم انگار حالش زیاد خوب نیست یعنی منتظر ادامه حرف دیروز بودم ولی چیزی نمی گفت و خیلی جدی و سریع نان را می گذاشت و می رفت ولی در عوض فردا که می امد خوشحال و سروحال دوباره ادامه بحث را ادامه می داد و خیلی پر شور شروع به صحبت می کرد و مثلا وقتی سروحال بود اگر نانی از دیروز مانده بود می برد و به جایش تازه می گذاشت ولی روزهایی که سروحال نبود اگه تذکر نمی دادی نان های مانده را عوض نمی کرد کلا یک روز در میان یه حالی بود! روزهای فرد جدی و ساکت و اخمو ولی روزهای زوج شاد و سروحال و بذله گو در ضمن روزهای زوج گاها یه بوهایی هم از او به مشام می رسید! که نشان می داد که قبل از پخش باگت احتمالا مدتی را به خودسازی مشغول بوده است! (گناهش را گردن نمی گیرم حدس می زنم! )....

یه بار به شوخی از او پرسیدم تو مثل اینکه هر روز یه جوری هستی مشکلت چیه که خنده ای کرد و گفت نکنه هنوز نفهمیدی منم گفتم چی رو اون هم گفت ما دو برادر دو قلو هستیم! و با هم قرار گذاشته ایم یک روز او برای پخش نان می اید و من در کارگاهم و یک روز هم من می ایم و او در کارگاه می ماند ما دو نفر هستیم قیافه هامون مثل همه ولی اخلاق هامون فرق داره...این هم یکی از شوخی های روزگار است!....